هدف غایی انسان، نیل به کمالات معنوی و اتصال به غیب است؛ امری که خدای تعالی میل به آن را در فطرت و جان آدمی قرار داده است. طریق وصول به این کمالات و معنویات، همان صراط مستقیمي است که در ادیان و شرایع آسمانی ارائه شده است. به یقین پیمودن این راه بدون راهنمایان راه‌پیموده امکان ندارد؛ افرادی برگزیده و شايسته كه همچون پیامبران، واسطه فیض میان خداوند و آدمیان باشند. این افراد برگزیده در اصطلاح شرع "امامان" نامیده می‌شود كه همگی از خاندان پیامبر(ص) و اهل‏بیت او هستند. در دین اسلام، مراتب وجود امام و کارکرد نظام امامت، به هیچ وجه در ریاست ظاهری و زعامت سیاسی جامعه خلاصه نمی‌شود؛ بلکه مرجعیت دینی، علمی و ولایت معنوی و الهی از دیگر ابعاد وجود امام در راستای غایت بعثت در جامعه است. ولایت و امامت اهل‌بيت پیامبر(ص)، بی‌تردید اساسی‌ترین رکن دین است که توجه به آن، از برجسته‌ترین نقاط تمایز مذهب تشیع از دیگر مذاهب اسلامی نیز به شمار می‌رود.

شکی نیست در اینکه دقت حساب در بندگان متفاوت است، وقتی که درباره یک رهبر و یک پیامبر و امام می نمایند، با دقتی که درباره یک مجتهد و یا یک عالم می نمایند، بسیار متفاوت است و دقتی که در حق یک فرد دانا و دانشمند و عالم می نمایند، با دقتی که درباره یک فرد عوام می شود، بسیار مختلف است و دقتی که درباره یک فرد عاقل به تمام معنی می شود با فردی که از نظر عقل و به مراتب پایین تر است، بسیار تفاوت دارد.پس می توان گفت که: دقت در حساب به یک میزان بوده، بلکه با هم تفاوت کامل دارد. و بر همین مضمون، روایت هم از امام باقر – علیه السلام – وارد شده که فرمود: روز قیامت در حساب، بندگان خدا به اندازه آنچه به آنها از عقل در دنیا داده اند دقت خواهد شد. و فرمود: اولین چیزی که بنده به آن حساب می شود، نماز است، پس اگر پذیرفته شد سایر اعمال هم پذیرفته خواهد گردید.«وَ مَنْ کَفَّ فیهِ شَرَّهُ کَفَّ اللهُ عَنْهُ غَضَبَهُ یَوْمَ یَلْقاهُ» وظیفه دیگری که هر فرد مسلمان باید آن را مراعات نماید و نمی شود از آن غافل شد